Ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαϊδης ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της ομάδας WESPORTS για την ανάδειξη των προβλημάτων του COVID-19 στον αθλητισμό, καταθέτει την άποψή του. Η WESPORTS αναζητά και δημοσιεύει τις απόψεις των πραγματικών πρωταγωνιστών, δηλαδή αθλητών/τριών και προπονητών/τριών ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ. Ευχαριστούμε θερμά όσες και όσους ανταποκρίθηκαν στην (αμισθί) πρόσκλησή μας να συμβάλουν με την άποψή τους κατάρχήν στην καταγραφή των προβλημάτων της πανδημίας και στη συνέχεια να δώσουν το βήμα στους “σοφούς” που αποφασίζουν, οι οποίοι φυσικά θα ελεγχθούν για τις πράξεις τους από τον καθένα μας!
ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΖΩΗΣ
Ελάχιστοι μη αθλητές μπορούν να μπούνε στην ψυχολογία των αθλητών, να καταλάβουν τα επίπεδα αφοσίωσης, αυτοθυσίας και “μαζοχισμού” που τους κυβερνούν την ζωή. Προσυπογράφω πως στο διάστημα που ο αθλητής βρίσκεται “στα πιτς” σαν τραυματίας ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, το πολύ κλισέ “θηρίο στο κλουβί” είναι ο μοναδικός χαρακτηρισμός που συμπεριλαμβάνει στο σύνολο τους το συνονθύλευμα συναισθημάτων που βασανίζουν την ψυχή του. Έχει τύχει να το ξαναπώ στο παρελθόν σε κάποια συνέντευξη μου, πως οι αθλητές υψηλού επιπέδου χωρίζουν την ζωή τους στις τετραετίες των Ολυμπιακών Αγώνων
Τέσσερα χρόνια κοιμούνται, ξυπνάνε και τρώνε, ζούνε στοιχειωμένοι για την ημέρα που θα φορέσουν την αγωνιστική τους φόρμα και θα δούνε τα όνειρα τους να βγαίνουν αληθινά ή να γκρεμίζονται. Τα σχέδια της ζωής τους σταματούν την ημέρα που αγωνίζονται, καθώς σχεδόν κανένας τους δεν σκέφτεται πως όντως θα ξημερώσει και η επόμενη ημέρα μετά που θα αγωνιστούν. Θα σας εκμυστηρευθώ ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, ουσιαστικά ανάγκασα τους δύσμοιρους γιατρούς της Ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας να μου κάνουν παυσίπονες ενέσεις στο πόδι που είχα έναν τραυματισμό, ώστε να αγωνιστώ χωρίς να πονάω τόσο. Η απάντηση μου στις παρακλήσεις των γιατρών που δεν ήθελαν να μου κάνουν τις ενέσεις, ήταν “Γιατρέ, δεν με νοιάζει εάν αύριο το πρωί ξυπνήσω και το πόδι μου έχει σαπίσει, σήμερα θα με βοηθήσεις να παίξω χωρίς να πονάω”. Και αυτή η δικιά μου ιστορία είναι απλά μια από τις χιλιάδες που συμβαίνουν μέσα σε 15 ημέρες κάθε τέσσερα χρόνια.
Τώρα λοιπόν που έδωσα έναν τόνο για το τι σημαίνει η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ελπίζω να καταλαβαίνετε τις ψυχολογικές εσωτερικές διαμάχες που είχαν οι ίδιοι οι αθλητές ώστε να φτάσουν στο σημείο να προτείνουν πολύ σωστά την αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο φέτος το καλοκαίρι. Η ζωή και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ενίοτε υπερνικά τος ανταγωνιστικό πάθος, κι ευτυχώς αυτή η απόφαση ήταν μία από αυτές τις περιπτώσεις. Τι σημαίνει όμως αυτό για τους ίδιους τους αθλητές σε πρακτικό επίπεδο;
Για όλους σημαίνει κάτι το διαφορετικό, αλλά για όλους είναι ένα τεράστιο σοκ. Σοκ είναι για κάποιον που “του βγήκε” ο προπονητικός προγραμματισμός και όδευε στην καλύτερη φόρμα της τετραετίας. Σοκ είναι για κάποιον άλλο που θα πρέπει να διεκδικήσει ξανά από την αρχή την πρόκριση του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σοκ είναι για αυτούς που εκκρεμούν προκρίσεις και κανένας δεν ξέρει τι θα γίνει με τις περιπτώσεις τους. Σοκ επίσης είναι για έναν αθλητή 34 ετών που ήθελε να σταματήσει την καριέρα του φέτος το καλοκαίρι, και ψάχνει να βρει τρόπο και “καύσιμο” για να αντέξει 365 ημέρες ακόμα.
Αυτά είναι τα μοναδικά σοκ που (θα έπρεπε να) έχουν σημασία για το Ολυμπιακό κίνημα, κι όχι των χορηγών και των εταιριών. Χωρίς καμία προσβολή, αυτοί είναι απλά προσκεκλημένοι στην γιορτή από τους ίδιους τους αθλητές.
